Όλοι μας χρειαζόμαστε δασκάλους. Χωρίς αυτούς δεν θα ξέραμε να οδηγήσουμε, να αναλύσουμε γραφικές παραστάσεις, ή να κλωτσήσουμε μια μπάλα ποδοσφαίρου. Βέβαια, θα μπορούσαμε, τελικά, να φανταστούμε πώς να κάνουμε αυτά τα πράγματα από μόνοι μας μετά από μια σειρά από δοκιμές και λανθασμένες προσπάθειες, αλλά οι δάσκαλοι μας βοηθούν να τα κάνουμε σωστά από την αρχή.
Κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου στο κολλέγιο συνειδητοποίησα το εξής: Οι Δέκα Εντολές είναι ο πιο σημαντικός μας δάσκαλος. Μας λένε τι πρέπει να γνωρίζουμε για να αποφύγουμε περιττά λάθη στη ζωή μας, και μας κρατούν στο σωστό δρόμο.
Το πρώτο έτος στο κολλέγιο, όταν έστειλα ένα e-mail στην μητέρα μου ότι ήμουν ερωτευμένη με ένα αγόρι, η απάντησή της ήταν «Θυμήσου τις Δέκα Εντολές, Lauren». Όταν διάβασα το μήνυμά της δεν μπορούσα να μη γελάσω, μου φάνηκε πράγματι τόσο αστείο. Τις Δέκα Εντολές; Σοβαρά, μαμά; Στην ουσία, μου έλεγε: «Lauren, οι Δέκα Εντολές περιέχουν μεγάλη σοφία. Μπορείς να στραφείς προς αυτές για καθοδήγηση και θα ευλογήσουν τη ζωή σου». Δεν κατάλαβα τι εννοούσε τότε. Αλλά καθώς αναπολώ, καταλαβαίνω ότι αν είχα λάβει υπόψη μου την συμβουλή της, αυτό θα με είχε βοηθήσει να αποφύγω πολλά πισωγυρίσματα.
Επιτρέψτε μου να εξηγήσω. Πριν δύο χρόνια πήγα σε ένα σχολείο στο εξωτερικό, στη Βραζιλία. Μέρος του προγράμματός μας ήταν ένα οδοιπορικό τεσσάρων ημερών μέσα από ένα εθνικό πάρκο. Κοντά στην αρχή της πορείας φτάσαμε σε μια διχάλα του μονοπατιού, και ο οδηγός μας, ο Roy, μας είπε ότι όταν βρισκόμαστε στο σημείο να αποφασίσουμε ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε, το μονοπάτι που φαίνεται πιο πατημένο είναι συνήθως το λάθος μονοπάτι, γιατί συχνά το έχουν περπατήσει δύο φορές οι άνθρωποι που γυρνούν πίσω. Ενώ το μονοπάτι, που δείχνει λιγότερο πατημένο είναι πιθανώς το σωστό μονοπάτι, διότι το έχει περπατήσει κανείς μια φορά – προς τα εμπρός.
Αυτό μου θύμισε αυτό που είπε ο Ιησούς στην επί του Όρους Ομιλία Του: «Εισέλθετε δια της στενής πύλης. Διότι πλατεία είναι η πύλη και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ.7:13, 14). Ποιός δεν θα ήθελε να βαδίσει το μονοπάτι της ζωής, όσο κι’ αν αυτό έχει μερικές φορές προκλήσεις; Η στενή πύλη και οδός – αυτή που δείχνουν οι Δέκα Εντολές – θα σας φέρουν κατ’ ευθείαν εκεί που θέλετε να πάτε. Είναι ένας δρόμος χωρίς πισωγυρίσματα, διότι άπαξ και δοκιμάσετε την ευτυχία και την ειρήνη, που φέρνει ο δρόμος αυτός όταν τον ακολουθήσετε, δεν θα επιθυμήσετε να γυρίσετε πίσω.
Έφτασα στο σημείο να συμφωνήσω με την μητέρα μου ότι οι Εντολές είναι βασικής σημασίας για την επιτυχία μου στη ζωή. Στρέφομαι προς αυτές για καθοδήγηση και οι κατευθύνσεις που μου δίνουν με έχουν κρατήσει στο δρόμο που οδηγεί προς τα εμπρός. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις φιλίες. Μερικές φορές, διαφωνίες και παρανοήσεις θέτουν μια φιλία σε κίνδυνο. Η ανθρώπινη τάση είναι να βαδίσει την «ευρύχωρο οδό» και να κολλήσουμε σ’ ένα φίλο την ετικέτα «ενοχλητικός», «άχρηστος», «δύσκολα αγαπητός». Πολλές φορές βάδισα αυτό τον δρόμο. Είναι ένας άθλιος δρόμος και πάντα κατέληγα στο σημείο, ότι έπρεπε να γυρίσω πίσω και να πάρω τη σωστή πορεία.
Όταν πρόσφατα χρειάστηκα καθοδήγηση για μια φιλία, ένα μάθημα στην τάξη μου για την ιστορία της Λατινικής Αμερικής έφερε στη μνήμη μου τις Εντολές. Μιλούσαμε για την κοινωνία των Αζτέκων και το πώς είχαν για την εποχή τους ένα προηγμένο σύστημα απονομής δικαιοσύνης. Όμως, η τιμωρία τους για κάθε μεμονωμένο έγκλημα ήταν θάνατος. Φόνος = θάνατος, μοιχεία = θάνατος, μέθη = θάνατος. Κάθε άτομο, που κατηγορείτο γι’ αυτές τις παρανομίες, χαρακτηριζόταν σαν ένας αποτυχημένος άνθρωπος και εκτελείτο χωρίς καμία πιθανότητα λύτρωσης.
Αυτό το σύστημα δικαιοσύνης με έκανε να σκεφθώ την εντολή «Ου φονεύσεις» (Έξοδος 20: 13). Όσο περισσότερο σκεπτόμουν αυτή την εντολή, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα ότι το πνεύμα αυτής της εντολής δεν σήμαινε μόνο «Μη φονεύσεις», αλλά και «Μη σκέφτεσαι για οποιονδήποτε κατά τρόπο προσβλητικό ή βλαβερό». Κι’ αυτό πάλι με οδήγησε να σκεφθώ την Εντολή «Μη ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή» (Έξοδος 20:16). Αν είμαστε ειλικρινείς μάρτυρες, βλέπουμε τον πλησίον μας όπως είναι στην πραγματικότητα, ανεξάρτητα από ό,τι αυτός φαίνεται ότι είναι ή ότι έχει κάνει. Βλέπουμε σ’ αυτούς μόνο την αντανάκλαση του Θεού και ότι έχουν μόνον την ικανότητα να κάνουν το καλό.
Στην περίπτωσή μου, εργαζόμουν σταθερά να απορρίψω κάθε σκέψη ότι η φίλη μου δεν άξιζε την αγάπη μου και αξίωνα το θείο μου δικαίωμα ότι μπορώ να είμαι μάρτυρας των πνευματικών ιδιοτήτων, τις οποίες η φίλη μου εκφράζει από τη φύση της. Και αυτό είχε αποτέλεσμα! Άρχισα να βλέπω την υπομονή, το χιούμορ, την γλυκύτητα και την έμφυτη καλοσύνη αυτής της φίλης. Από τότε, όταν συμβαίνουν παρανοήσεις με άλλους ανθρώπους, κάθε φορά που στρέφομαι στις Εντολές, οι φιλίες μου γίνονται πιο δυνατές.
Μια άλλη εντολή που με έχει διδάξει πολλά είναι «Μη λάβεις το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω» (Έξοδος, 20:7). Για μένα, αυτή η εντολή σημαίνει ότι δεν πρέπει να σκεπτόμαστε ότι η ύπαρξη του Θεού είναι χωρίς λόγο, ότι ο Θεός είναι, κατά κάποιο τρόπο, αδύναμος ή ανίκανος να μας χορηγήσει καλοσύνη. Ο Θεός είναι καλός κι’ εμείς είμαστε η αντανάκλαση της καλοσύνης του Θεού στη ζωή μας, αποδεικνύοντας έτσι την ύπαρξή Του.
Αυτό το έμαθα όταν έπαιζα στον αθλητικό όμιλο ποδοσφαίρου, κατά την φοίτησή μου στο κολλέγιο. Στις τελευταίες τάξεις του κολλεγίου, όταν κάναμε προπονήσεις για ένα εθνικό πρωτάθλημα, θελήσαμε να αυξήσουμε την ένταση των προπονήσεών μας. Αν κι’ αυτό ήταν μια σωστή επιθυμία, το κάναμε με λάθος τρόπο. Ξέρω ότι φώναζα πολύ από την απογοήτευση όταν οι προπονήσεις δεν είχαν τα επιθυμητά αποτελέσματα και δεν ήμουν υπομονετική και ευγενική με τους άλλους. Όλη η ομάδα αναγνώριζε ότι η χαρά και η αγάπη, που υπήρχαν όλη την προηγούμενη περίοδο, ήταν απούσες, και το αποτέλεσμα ήταν οι προπονήσεις να είναι φρικτές.
Τελικά συνειδητοποίησα ότι ήμουν σε λάθος δρόμο με το να σκέπτομαι ότι κάτι άλλο εκτός από την υπομονή και την ψυχραιμία θα μπορούσε να βοηθήσει τις προπονήσεις μας. Έπρεπε να υπαναχωρήσω και να καταλάβω ότι επειδή αυτές οι ιδιότητες προέρχονται από τον Θεό, έχουν τη δύναμη του Θεού και σίγουρα μπορούσαν να βοηθήσουν τις προπονήσεις μας. Από τότε και στο εξής, κάθε φορά που βρισκόμουν στη «διχάλα του δρόμου» και αντιμετώπιζα τον πειρασμό να πιστέψω ότι ο Θεός ήταν ανίκανος να με βοηθήσει, προσευχόμουν για να είμαι σίγουρη ότι δεν θα ακολουθήσω αυτό το μονοπάτι, αλλά αντίθετα θα άφηνα τον Θεό να είναι η δύναμη και θα εστιαζόμουν στο να Τον αντανακλώ – να αντανακλώ την αγάπη Του, την δύναμή Του, τη χαρά Του. Ακολουθώντας αυτό το μονοπάτι, έμαθα πολύ περισσότερα για τον Θεό και για την καλοσύνη Του, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας.
Δεν μπορώ να σας εκφράσω πόσο ευγνώμων είμαι γι’ αυτό που μου έχουν προσφέρει οι Εντολές στη ζωή μου. Όλοι έχουμε αυτόν τον «διδάσκαλο» μαζί μας. Το χάος μέσα στο οποίο μπορεί να βρεθούμε, οι λοξοδρομήσεις, οι υπαναχωρήσεις μπορούν να αποφευχθούν, όταν ακολουθήσουμε τον σωστό δρόμο από την αρχή.
Ας μην ξεχνάμε τι είναι αυτό που θα μας βοηθήσει να βαδίσουμε στο σωστό δρόμο. Όπως θα έλεγε η μητέρα μου «Θυμήσου τις Εντολές!».
Η Lauren Wienecke είναι απόφοιτος του Principia College και ήταν βοηθός προπονήτρια του ποδοσφαιρικού αθλητικού ομίλου γυναικών του κολλεγίου. Αυτό το άρθρο είναι μέρος από την ομιλία, που έδωσε κατά την αποφοίτησή της από το κολλέγιο.
