Het was zomer en mijn beste vriend logeerde bij me. We hadden allebei flink honger en we vroeger mijn moeder of ze ons ergens naar toe wilde brengen waar we wat te eten konden halen. Onderweg had ik zo’n onrustig gevoel over mijn hond Kiah want ik vroeg me af of ze wel oké was. Op een keer was ze namelijk ontsnapt uit de achtertuin. De buren hadden haar verderop in de straat gevonden en haar thuis gebracht, maar nu was ik bang dat ze misschien weer ontsnapt was. Ik vroeg mijn moeder of Kiah in de achtertuin was. Mijn moeder verzekerde me dat ze daar was, dus ik hoefde me niet ongerust te maken.
Toen we thuiskwamen waren mijn vriend en ik van plan naar de zitkamer te gaan om daar te eten en tv te kijken. Maar ik wilde eerst Kiah binnenhalen. Toen ik naar de achtertuin ging was ze weg. Ik was meteen erg bang en rende het huis in om het aan mijn moeder en mijn vriend te vertellen. We gingen alledrie naar buiten en riepen haar naam maar er was geen enkel teken van haar.
Mijn moeder stapte in de auto terwijl mijn vriend en ik op onze skateboards sprongen om in de buurt rond te kijken en te zoeken. We vroegen een aantal mensen of ze haar hadden gezien maar niemand had haar gezien.
Nadat we wel vier uur hadden gezocht besloten mijn vriend en ik naar huis te gaan, maar mijn moeder bleef nog rondrijden. Toen we thuis kwamen moest ik vreselijk huilen; ik dacht dat ik mijn hond nooit weer zou zien. Ik besloot naar een andere kamer te gaan om te bidden.
Ik begon met te denken dat God voor Kiah zorgt, ze kon dus niet gewond zijn. Ik wist dat zij als een van Gods ideeën volkomen veilig was. Ik dacht aan Psalmen 91 waarin staat: “Hij [God] zal Zijn engelen aangaande u bevelen, dat zij u bewaren in al uw wegen” (vers 11).
Ik voelde zo duidelijk dat wat er in deze psalm staat waar is, dat ik me plotseling heel kalm voelde. Precies op dat moment kwam er een gedachte, bijna als een stem, tot me dat Kiah in de achtertuin was. Ik ging weer naar buiten, maar kon haar nog steeds niet vinden. Dus luisterde ik opnieuw naar Gods stem voor leiding en de gedachte kwam in me op dat ik door het gat in onze schutting moest kijken. Het leek me erg onwaarschijnlijk, omdat dat gat erg klein was. Maar ik ging er toch maar naartoe en riep Kiah.
Ik hoorde een gejank! Ik riep haar nog een keer om er zeker van te zijn. Ze jankte weer en sprong op en ik zag haar snuit. Ik had Kiah gevonden!
Ik klom tegen de schutting op, die ongeveer 4 meter hoog was en keek eroverheen en zag dat ze zichzelf had ingesloten tussen de schutting en een muur en een aantal vuilnisbakken. Ze ademde heel vlug en bibberde. Ik kon niet bij haar komen maar ik wist dat we haar daar zo spoedig mogelijk moesten uithalen.
Ik belde mijn moeder en vertelde haar het nieuws. Mijn moeder reed nog steeds rond in de omgeving en op de terugweg naar huis zag ze onze buurman die een brandweerman is. Ze legde hem de situatie uit en hij sprong bij haar in de auto en kwam mee om te helpen. Hij klom over de schutting en bracht onze hond in veiligheid.
Toen Kiah het huis binnenkwam bibberde ze nog steeds maar ze was zo blij om ons te zien. En al heel gauw was ze weer net zo gewoon als altijd—alsof er niets was gebeurd.
Ik wist dat dit een genezing was. Tijdens het bidden in die rustige omgeving kon ik Gods stem horen. Deze ervaring liet me zien dat God er echt altijd is en ons beschermt en ons leidt.
