Vrede en waar geluk. Hier volgt mijn beschrijving van wat ik de logische afloop zou willen noemen van de grootste levensvragen, toen ik mij in gebed tot God wendde. Een ervaring die een mijlpaal voor me was en me hielp de waarde in te zien van vóór alles Gods leiding te zoeken en dan te vertrouwen dat in al mijn noden zou worden voorzien.
Een paar jaar geleden kreeg ik op zekere dag een telefoontje op mijn werk van de man waar ik toen mee omging, met de vraag welke vorm diamant ik het mooist vond. Ik wist toen dat er een huwelijksaanzoek op komst was.
Ik herinner me dat ik dacht, zittend achter mijn bureau van mijn zomerbaan meer dan 3000 kilometers van hem vandaan, dat het allemaal wel erg vlug ging. We hadden elkaar pas zes maanden eerder ontmoet op een business-school, waar we vrijwel al onze tijd samen hadden doorgebracht. Ik begon meteen te bidden om een duidelijk beeld van onze relatie te krijgen, en innerlijke vrede te vinden in de overtuiging van Gods aanwezigheid. Ik was mijn hele leven gewend op gebed te vertrouwen voor leiding, dus het was vanzelfsprekend dat ik mij nu voor het belangrijkste besluit dat ik waarschijnlijk ooit zou nemen, tot God wendde.
Ik ontving de bemoedigende engelengedachte dat als deze verbintenis niet goed zou zijn, ik een duidelijk teken kon verwachten dat ik er niet mee door moest gaan. In de loop der jaren had ik gebeden met veel van de aanhalingen uit het hoofdstuk “Het huwelijk” uit Wetenschap en Gezondheid, en herinnerde me deze zin: “De logica der feiten leert ons, dat louter zelfzucht en onreinheid vergankelijk zijn en dat de wijsheid tenslotte zal scheiden, wat door haar niet is samengevoegd” (blz. 60).
Spoedig na mijn thuiskomst vroeg mijn vriend mij ten huwelijk en begonnen wij plannen te maken voor onze trouwdag in de kerstvakantie. Tijdens de huwelijksvoorbereidingen kwamen er bepaalde kwesties aan het licht waar ik me ongemakkelijk bij voelde. Maar dit leidde ertoe dat ik me schrapzette en met meer toewijding probeerde iets goeds van de situatie te maken. Na een ernstig verschil van mening besloten mijn verloofde en ik echter om het huwelijk af te zeggen.
Op de dag dat onze verloving eindigde belde ik een Christian Science practitioner om mij in gebed te ondersteunen. Zijn reactie op mijn nieuws was: “Je bent al getrouwd met God.” Dit commentaar herinnerde mij eraan dat mijn huwelijk een weerspiegeling moest zijn van mijn geestelijke band met God. Het spoorde mij aan God eerst te stellen en het was tevens een weerklank van de zin uit Unity of Good, waar Mary Baker Eddy schrijft: “Ieder uur, in Christian Science, trouwt de mens met God, of beter gezegd, hij bekrachtigt een eenheid die in alle eeuwigheid voorbestemd was ...” (blz. 17). Ik dacht vaak na over dit prachtige feit.
Maar toch, zelfs als ik in gebed nadacht over dit geestelijke idee, worstelde ik met de suggestie dat God mij om een of andere reden beroofd had van mijn geluk. Omdat mijn vriend en ik nog steeds veel om elkaar gaven bleven wij samen uitgaan en de volgende acht maanden waren stormachtig en vol emoties. Ik had moeite met slapen en verloor mijn eetlust. Ik voelde me net een stripverhaalfiguur met een regenwolk boven mijn hoofd.
Ik was altijd een gelukkig persoon geweest en die depressieve gevoelens leken mijn ware identiteit aan te tasten. Vaak bad ik om te begrijpen dat mijn liefde voor het leven een onverbrekelijk deel is van mijn geestelijke aard die mij nooit afgenomen kon worden. Een zin uit Wetenschap en Gezondheid was in deze tijd een grote steun voor me: “Dezelfde omstandigheid, die u in uw gevoel van smart als een kastijding en een kwelling beschouwt, kan door Liefde tot een engel worden gemaakt, die u onwetend herbergt” (blz. 574). Deze uitspraak hielp me te zien dat ik geestelijk dieper moest graven naar het begrijpen dat God, of de Liefde Zelf, zou voorzien in de verlichting van mijn smart door mij Zijn aanwezigheid en leiding te laten voelen.
Ik stelde me een gigantische bergrivier voor en het water dat naar beneden klaterde. En ik begreep dat alle gebeurtenissen in mijn leven, net als het water, in één richting stroomden naar het uiteindelijke, goede doel.
Op zekere ochtend, volgend op weer een slapeloze nacht, opende ik mijn Bijbel op goed geluk. Door mijn tranen heen las ik: “... Ik weet de gedachten, die Ik over u denk, spreekt de Heere, gedachten des vredes, en niet des kwaads, dat Ik u geef het einde en de verwachting” (Jer. 29:11).
Op dat moment voelde ik me zeer geliefd en bewust van het feit dat God direct tot me sprak. Hij dacht aan mij! Toen ik mij koesterde in dit idee, viel alle vrees van mij af. Ik stelde me een gigantische bergrivier voor en het water dat naar beneden klaterde. En ik begreep dat alle gebeurtenissen in mijn leven, net als het water, in één richting stroomden naar het uiteindelijke, goede doel. Dit doel was God tot uitdrukking te brengen en voortdurend meer van Hem te begrijpen, en niets kon dat verhinderen. God leidde mij naar een groots resultaat onafhankelijk van de verwarring waarmee ik te kampen had.
Spoedig hierna werd het heel duidelijk dat de relatie afgebroken moest worden en de wegen van mijn vriend en mij scheidden zich voorgoed. Mijn gebed had mij geholpen in te zien dat de remedie voor angst en onzekerheden lag in het besef van de aanwezigheid van Liefde.
Na mijn diploma van de business-school te hebben behaald, ging ik met een vriendin drie weken op vakantie in Europa. Ik voelde me verkwikt en klaar om opnieuw te beginnen. Ik zag de dingen in een nieuw licht.
Na terugkomst begon ik een opwindende nieuwe carrière in het bankwezen en besloot voorlopig niet over relaties te denken. Maar toen ik opmerkte hoe om me heen bijna iedereen een partner had of getrouwd was begon ik weer ontmoedigd te raken.
Hoewel ik wist dat het verbreken van mijn verloving voor mijn eigen bestwil was geweest, en ik mijn ex-verloofde niet miste, begon ik te piekeren over wat er geweest had kunnen zijn – huwelijk, kinderen, ontwikkelingen in mijn leven. De veronderstelling dat ik eens een nieuwe verbintenis zou kunnen aan- gaan leek overweldigend. Deze gevoelens wierpen mij weer op mijzelf terug door te suggereren dat ik mijn laatste kans op huiselijk geluk verspeeld had.
Maar toen ik het idee dat ik getrouwd was met Liefde, in me liet groeien en ontwikkelen door mijn gebed, realiseerde ik mij dat er nooit een onderbreking zou plaatvinden in Gods constante liefde voor mij. Mijn relatie met God weerspiegelde een eeuwige eenheid die nooit verbroken kon worden.
Het verhaal zou niet eindigen zonder een gelukkige afloop. Dat beseffend had ik een nieuw gevoel van mentale vrijheid.
In een rustig weekend, kort nadat ik met mijn baan was begonnen, en nog steeds worstelend met gevoelens van droefheid, belde ik mijn moeder. Zij stelde voor dat wij samen zouden nadenken over hoe ik vreugde in het leven van anderen kon brengen. Er ging me een licht op. Het verbrak de hypnotische kracht van mijn treurigheid en richtte mijn aandacht van mijn persoonlijke innerlijke strijd op belangstelling voor anderen.
Ik greep pen en papier en begon een lijst te maken van de dingen die ik kon doen voor de gemeenschap: bijles geven, dierenverzorging, organisaties voor vrouwen, of gewoon weer tegen de mensen glimlachen. In twintig minuten was ik volkomen vrij van alle nare gevoelens die me maanden hadden dwarsgezeten. Ik was opgetogen te begrijpen dat ik een hoogstbevredigend leven kon leiden zonder ooit te trouwen. Mijn levensdoel kon zijn, het beste aan het leven van anderen bij te dragen.
Een paar dagen later ontmoette ik onverwachts een man na een hardloopwedstrijd van vijf kilometer. Ik was aan het proberen mijn sleutels uit mijn afgesloten auto te krijgen en hij kwam mij daarbij te hulp. En daarna werd hij mijn betrouwbare joggingpartner. Ik was in die tijd helemaal niet geïnteresserd in een relatie, maar met het verstrijken van de tijd realiseerde ik me dat ik meer plezier had met hem dan met iemand anders. We waren een tijdlang grote vrienden voordat we besloten de relatie te verdiepen. En na dit besluit nam het nog steeds enige tijd voor ik me volledig openstelde. Geleidelijk werd het me duidelijk dat wij bij elkaar hoorden.
Mijn vriend en ik begonnen elkaar lief te hebben en traden in het huwelijk. Deze verbintenis is vol humor en vreugde, en is tevens een grote steun voor onze individuele, geestelijke groei. Als ik terugkijk op deze ervaring en de ontvouwing van Gods plan zie, ben ik er stil van. Ik heb geleerd iedere dag te benaderen als een gelegenheid om Gods wil te zoeken en te doen; dit zegent onze relatie meer dan ik ooit had kunnen denken.
Omdat ik regelmatig hardloop, gebruik ik die tijd om over de dingen na te denken. En na deze indrukwekkende genezing heb ik opgemerkt dat mijn gedachten vredig zijn en vrij van de angsten die vaak in mijn hoofd rondspookten. En beter nog, ik ben ervan overtuigd dat een grotere toewijding om Gods constante liefde te erkennen, ons in stand houdt en vooruit stuwt.
Natalie Aide woont in Houston met haar man en hun pasgeboren dochtertje. Zij is adviseur in een plaatselijke Texas bank.
