Τα τελευταία τρία χρόνια έκανα στο σχολείο μαθήματα κινηματογράφου. Μου άρεσαν τόσο πολύ αυτά τα μαθήματα ώστε σκέφτομαι σοβαρά τον κινηματογράφο ως πιθανή μελλοντική μου σταδιοδρομία. Έμαθα κι’ ακόμη μαθαίνω τόσα πολλά πράγματα που μ’ ευχαριστούν πάρα πολύ, από την λεπτομερή μελέτη του πως γυρίστηκαν οι μεγάλες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, ως πώς να εκφράζω ένα συγκεκριμένο μήνυμα σε μια ταινία.
Αλλά αυτό που πραγματικά μου αρέσει είναι να ανακαλύπτω διαφορετικούς τρόπους για το γύρισμα της ίδιας σκηνής. Και επί πλέον να βλέπω, όταν αποφασίζω το γύρισμα μιας σκηνής, πόσο η επιλογή μιας συγκεκριμένης άποψης μπορεί να αλλάξει την εντύπωση αυτού που παρακολουθεί.
Για παράδειγμα, κινηματογραφώντας ένα πρόσωπο υπό γωνία κάτω από το επίπεδο των ματιών υπογραμμίζει την δύναμη, ενώ μπορεί να επιτύχουμε το αντίθετο αποτέλεσμα, όταν το γύρισμα γίνεται από ένα σημείο πάνω από το επίπεδο των ματιών. Επίσης, τοποθετώντας την κάμερα κάπως πλάγια αντί κατ’ ευθείαν, δίνει αμέσως στον θεατή την αίσθηση ανησυχίας ή νευρικότητας.
Νομίζω, επίσης, ότι εμείς ορίζουμε το πώς πάνε τα πράγματα στη ζωή μας, ανάλογα με την οπτική γωνία από την οποία επιλέγουμε να τα δούμε. Οι προσδοκίες μας καθορίζουν πως θα είναι η ταινία της εμπειρίας μας κι’ έχουμε όλες τις ιδέες του θείου Νου, που μας δημιούργησε για να διορθώσουμε κάθε λάθος προσέγγιση και να έχουμε καλά αποτελέσματα.
Το περασμένο καλοκαίρι ταξίδεψα μόνος από την Ρουμανία στις Ηνωμένες Πολιτείες για να λάβω μέρος σε μαθήματα κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες (UCLA). Το μακρύ ταξίδι με το αεροπλάνο ήταν από μόνο του μια πρόκληση. Επίσης η ιδέα συμμετοχής σε μια σειρά μαθημάτων τόσο κοντά στο Χόλυγουντ και σε ένα τέτοιο διάσημο Πανεπιστήμιο, μ’ έκανε να αισθάνομαι λίγο ανασφαλής. Μ’ έκανε να νοιώθω ακόμη πιο ανασφαλής η σκέψη ότι ο καθένας θα μπορούσε να είναι πιο πεπειραμένος από μένα και ότι θα μπορούσα να γίνω ρεζίλι κι’ αυτό με εμπόδιζε να χαρώ μια τέτοια μεγάλη ευκαιρία.
Υποθέτω ότι η δική μου αντίληψη ήταν λανθασμένη. Όταν επέλεξα μια διαφορετική άποψη, πιστεύοντας ότι τα πάντα ήταν στη σωστή τους θέση και ότι οι ικανότητές μου ήταν αντανάκλαση της θείας νοημοσύνης που με δημιούργησε, όλο μου το ταξίδι έγινε αρμονικό και μου έδωσε την ελευθερία και την ασφάλεια, απαραίτητες για να χαρώ τα μαθήματα και να χρησιμοποιήσω τις γνώσεις που είχα, προβάλλοντας τις ικανότητές μου στο έπακρο.
Αυτή η αλλαγή άποψης, στην οποία προσπαθούμε να δούμε την κατάσταση, όπως ο Θεός, ο άπειρος Νους, την βλέπει, ονομάζεται στην Χριστιανική Επιστήμη προσευχή, κι’ όταν προσευχόμαστε με αυτόν τον τρόπο για κάποιο πρόβλημα, οποιοδήποτε μπορεί να είναι αυτό, δεν βρισκόμαστε ποτέ στην ίδια θέση αλλά προχωρούμε μπροστά και τα πράγματα μπαίνουν σε τάξη. Το ταξίδι ήταν μια αξέχαστη εμπειρία και με έκανε να αποκτήσω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
Τώρα, όταν πρέπει να εστιάσω την κάμερά μου αναζητώντας την τέλεια λήψη, συχνά θυμάμαι εκείνη την αλλαγή άποψης που είχα όταν ξεκίνησα το ταξίδι μου για το Λος Άντζελες. Και το καταπληκτικό είναι ότι τώρα βλέπω, ότι όλοι μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτόν τον τρόπο σκέψης, δεν έχει σημασία ποιες είναι οι ανησυχίες μας, σε καθετί στη ζωή μας.
Ο Daniel Leuschner είναι 16 ετών και ζει στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας
